Generative art

Generative art (sztuka generatywna) częściowo lub całościowo kreowana przez autonomiczny system, którym może być np. program komputerowy. Samodzielnie ustala on parametry dzieła i podejmuje decyzje, które w klasycznej sztuce należałyby do artysty. Niemniej efekty końcowe sztuki generatywnej są w pewnym stopniu przewidywalne, gdyż opiera się ona stworzonym przez człowieka algorytmie.

Wczesnym (i ponoś inspiracją dla współczesnych artystów) przykładem sztuki generatywnej bazującym na losowości jest Musikalisches Würfelspiel Mozarta, gdzie o przebiegu utworu decydowała kość do gry. Generatywne systemy wykorzystywali w swej twórczość B. Eno i J. Cage. Malarzem, którego prace powstawały w sposób zamierzenie przypadkowy był Elsworth Kelly. Artysta malował na papierze prostokąty i kwadraty, wycinał je, a następnie losował i rozlokowywał w takiej kolejności w jakiej się ułożyły. Innym interesującym artystą był Sol Le Witt. Tworzył sztukę w oparciu o występujące w języku naturalnym struktury, a także inspirując się systemami geometrycznych permutacji. Zasłużony dla genarative artu jest Harold Cohen, który używał do malowania specjalnie zaprogramowanych robotów. Zaś w sztuce video interesującymi artystami są Steina i Woody Vasulka, którzy jako pierwsi użyli feedbacku (technika polegająca na wykorzystaniu sprzężenia zwrotnego). Jej zasady mogą być tworzone w oparciu o losowość, symetryczność, kombinatoryczność i seryjność oraz parametry złotego podziału. Generative art czerpie motywy także z: życia insektów, sieci neuronowych, sieci telefonii komórkowej, A.I., stochastyki oraz teoria chaosu.

Termin sztuka generatywna nie odnosi się do konkretnego zespołu obiektów tylko mówi o sposobie ich powstania. Często towarzyszącymi jej powstaniu problemami są: kwestia autorstwa, autentyczności, wyjątkowości, autonomiczności, dynamiki (artefakty powinny powstawac w czasie rzeczywistym), innowacyjności oraz kreatywności.